Tysvær Bygdeblad blir nesten kvar veke kontakta av musikarar og plateselskap som har noko nytt og spennande på agendaen. Spesielt nå om hausten er det tett mellom e-postane. Det er kjekt at Bygdebladet er lagt merke til, og at lokalavisa har ein verdi, sjølv for store artistar om me tar oss bryet og lyttar til det dei har gitt ut.
Ein draumejobb tenkjer du kanskje, å ha ein jobb der musikken og artistane kjem til deg. Vel, det er meir enn ein jobb og dette er mi historie om ein heilt unik gitarist langt – langt utanfor det som var innhaldet i platesamlinga mi.
Me skal tilbake til «Sjøhuset» på Stord i 1990. På plakaten denne kvelden er Bjørn Eidsvåg med band. Kjente musikarar frå diverse norske band hadde på denne turneen takka ja til Eidsvåg. Av ein eller annan grunn hadde eg fått plass framme ved scenekanten på bandet si høgre side. Eg hugsar vagt at det stod noko som likna på ein grå Fender Stratocastar lent opp mot ein forsterkar.
Hundrevis
Bjørn Eidsvåg kom inn, helsa fint, og kjørte i gong med si hitrekkje til god stemning og allsong. Men så blei det stille i salen og liv på scena, for der rett framfor meg stod ein spinkel langhåra fyr og spelte solo på songen «En dag». Eg har sagt til folk at den må ha vore fleire minuttar lang, men eg kan ha tatt feil. For det var gitarspel som eg har hugsa i 42 år, og som eg har leita etter kopiar av like lenge på andre sine plater og på scener. Denne gitaristen har vore med på over 100 plater, ja kanskje fleire hundre, og spelt med namn som Carola, Wenche Myhre, Anne Grete Preus, Grethe Svendsen, Sigvart Dagsland, Sissel Kyrkjebø, ja «you name it». Ofte strøkne saker, men aldri i nærleiken av denne vinternatta på kaien på Leirvik.
Det sa pang og smellet har vore der ein eller annan plass i øyrene mine alle desse åra.
Aarset
Gitaristen eg snakkar om heiter Eivind Aarset, født i Drøbak og nå busett i nærleiken av Oslo.
Eg hadde glømt han litt ut, men så dukka grindebuen Espen Eriksen opp med sine jazzplater. Som platemeldar i avisa måtte eg sette meg inn i ei ny musikkverd. Pianobasert jazz med ein trio klarer dei fleste å få eit forhold til. Men det krev lytting. Etter ti år med Eriksen og dei mange prosjekta han er med på, så var eg plutseleg inne på Eivind Aarset si heimeside. Det viste seg at han var eit stort internasjonalt namn innan det som må kunne kallast elektronika jazz. Og ein treng ikkje bruke mange orda på å forklare at det er spesielt og slett ikkje for folk flest.
Eg fann fram til albumet «Sonic Codes» frå 2007 og klikka på songen «Family Pictures 3» som var lasta ned godt over 250.000 gonger. Det opna seg ei heilt ny verd, ei verd eg hadde høyrt om men halde meg langt borte frå. Det er ein miks av elektroniske lydar sett saman i eit puslespel som krev enormt av lyttaren. Eg klikka vidare og fekk høyre ei uendeleg lang rekkje av pling-plong og rare lydar. Fleire av songane lasta ned via Spotify fleire millionar gonger.
Eg hoppa vidare til neste plate, til neste prosjekt. Like krevjande og rart for ein som er vakse opp med solide og tunge gitarriff med enkle og lettfattelege refreng.
Eg hoppa vidare til neste plate, til neste prosjekt. Like krevjande og rart for ein som er vakse opp med solide og tunge gitarriff med enkle og lettfattelege refreng.
Men ein dag snudde det for meg, og Eivind Aarset opna både øyrer og auge for heilt ny musikk og heilt nye opplevingar. Denne elektronika jazzen der lydar utgjer eit stort maleri var faktisk muleg å få innpass i. Å ligge på benken med musikken på i rett høgde ut av høgtalaren, i eit stille rom utan å bli forstyrra var ei oppleving som er vanskeleg å forklare for andre. Mest fordi ein ikkje kan sette på eit enkeltspor og seie høyr her. Då ristar dei fleste på hovudet og ser stygt på deg. Dette er djupdykk i musikken, men også i deg sjølv.
Læring
Og denne læringa har eg nå prøvd å ta med meg når det kjem nye songar til oss i redaksjonen. Musikk som eg kanskje ikkje utan vidare kastar meg over. Men som nå med hjelp av Eivind Aarsets merkelege musikalske univers gjer at eg likevel må og vil lytte til. Kanskje er det meir der ute som fangar meg.
Det som er kjekt med musikk som ikkje er lett tilgjengeleg er at ein handsamar det på ein annan måte. Musikarane og komponistane krev at du er med 100 prosent.
I år kom Aarset ut med plata «Phantasmagoria or a Different Kind of Journey». Singelen «Outbound» med tyngre gitarspel enn på mange av dei tidlegare platene, gjorde at eg gleda meg til LP-en var på veg. Gleda meg på ekte vis, altså.
Det er ei plate som viser ein gitarist i eit heilt nytt landsskap enn det eg i 1990 var i på «Sjøhuset» på Leirvik. Der tunge og lange gitarsoloar var meir enn nok til å betale seg inn. Så har gitaristen med det lyse håret vandra frå studio til studio, scene til scene i desse 30 åra, utvikla seg, blitt ein hybrid som skaper opplevingar med det som i dag er ein slitt og gamal grå gitar.
Eg skriv dette mest for å hinta våre leserar om at det er mykje der ute som fortener eit par rundar på platespelaren, men også som ei takk til ein stor gitarist som har opna augo til ein platesamlar og meldar frå Tysvær. Det er aldri for seint til å bli utfordra, og det er aldri for seint å sjå kultur i eit nytt lys.
Det skal våre kulturspalter alltid vere prega av, med og utan gitaristar i hovudrolla.